ROGHI IN GRECIA: La testimonianza di una sopravvissuta
Da Christina salvata con il suo bambino:
“Aveva il fumo troppo e non si riusciva a capire come il fuoco fosse così vicino, il fumo è entrato in casa e noi siamo partiti non perché pensavamo che il fuoco ci avrebbe raggiunto, ma perché stava tossendo il bambino. Abbiamo detto che andiamo in spiaggia. Tra dieci minuti, fino a quando non la vesto e metto due frutta nella sua borsetta, il taglio di potenza. Siamo usciti per strada, nelle case, i vicini hanno buttato l’acqua nelle gomme, altra schiena, Dina Dall’altra parte della strada in cerca di suo figlio. Sono entrati nelle auto ed è uscito di nuovo perché le strade erano chiuse e noi tutti siamo scesi in spiaggia. Cinquanta metri sotto il fuoco. Urlando, coni di Pino con le fiamme, chiamando la gente il nome del bambino di Dina, siamo andati ovunque gli altri andassero, il piccolo ha pianto le ho tenuto l’abbraccio e le ho detto che saremmo stati salvati, lei ci che di fronte a noi bruciati, Accanto alle fiamme, mia madre si è trasferita davanti a me, come se volesse aprire la mia strada. Ha visto una cosa come un busto, era un uomo. Uomo bruciato. Un carbone in forma umana, lo abbiamo fatto di lato così non lo avremmo superato. Siamo arrivati in spiaggia, abbiamo pensato di rimanere lì, a bruciare la sabbia, senza esagerazione. Da una taverna che non era ancora stata bruciata siamo entrati nel mare. Camminando in acqua, siamo passati all’hotel dove ci hanno portato le barche, non so quanti… non riuscivo più a sentire le voci. Stavo giusto dicendo al ragazzino, ci sposeremo, saremo i barconi ci stanno tutti addosso. I primi feriti e i bambini hanno detto. Siamo venuti a rafina, non ho cambiato una parola con un uomo, la gente non ha parlato.
Appena siamo usciti, hanno preso mio figlio, lo hanno avvolto in una coperta e ci hanno detto che stavamo andando in ospedale, gli sconosciuti mi hanno fatto vedere le foto sui cellulari se avessi visto qualcuno. Pensavo di aver visto tutti, non ho risposto, che dire.
Non ho più una casa, non ho una macchina, ho solo i miei vestiti e il telefono che ho tenuto con la bocca in acqua per contattare. Ma non mi interessa.
Io ho mia figlia e mia madre. Io vivo.
Non tutti potevano. Non si può sopportare
Non passa. Non è dimenticato.”
___________
Από την Χριστίνα που σώθηκε με το παιδί της:
Είχε καπνό πολύ και δε μπορούσες να καταλάβεις πως η φωτιά ήταν τόσο κοντά, ο καπνός έμπαινε στο σπίτι και φύγαμε όχι γιατί πιστεύαμε θα μας φτάσει η φωτιά, αλλά γιατί έβηχε το μωρό. Είπαμε θα πάμε προς την παραλία . Μεσα σε δεκα λεπτά, ώσπου να τη ντύσω και να βάλω δυο φρούτα στην τσάντα της , κόπηκε το ρεύμα. Βγήκαμε στο δρόμο , στα σπίτια οι γείτονες έριχναν νερά με τα λαστιχα, άλλοι ετρεχαν , η Ντίνα απο απέναντι έψαχνε το γιο της. Έμπαιναν στα αυτοκινητα και έβγαιναν πάλι γιατί οι δρόμοι ηταν κλειστοί και κατεβαίναμε ολοι προς την παραλία. Πενηντα μέτρα παρακάτω μας έφτασε η φωτιά. Ουρλιαχτά , κουκουνάρια με φλόγες, να φωνάζει κόσμος το όνομα του παιδιού της Ντίνας, πηγαίναμε οπου πήγαιναν οι άλλοι, η μικρή εκλαιγε την κρατούσα αγκαλιά και της έλεγα θα σωθούμε , θα σωθουμε. Μπροστά μας καμμένα, δίπλα φλόγες, η μάνα μου προχωρούσε μπροστά μου, σαν να θελε να μου ανοίξει το δρόμο. Ειδε κατι σαν κορμό, ήταν ανθρωπος. Καμμενος άνθρωπος. Ενα καρβουνο σε ανθρωπινο σχημα, τον κάναμε στο πλάι για να μη περάσουμε από πάνω του. Φτάσαμε στην παραλία, νομίζαμε θα μείνουμε εκεί, καιγοταν η άμμος, χωρις υπερβολή. Απο μια ταβέρνα που δεν είχε ακομη καει μπήκαμε στη θαλασσα. Περπατώντας στα νερά περασαμε μέχρι το ξενοδοχείο που ηρθαν και μας πηραν οι βάρκες, δεν ξέρω ποσοι… Πεντακόσσιοι; Μπορεί παραπάνω . Δεν άκουγα άλλο τις φωνές. Ελεγα μονο στη μικρή, θα σωθουμε, θα σωθούμε. Μας συνέλλεξαν οι βάρκες. Πρωτα τραυματίες και παιδιά ειπαν. Φτασαμε βουβοί στη Ραφήνα, δεν άλλαξα κουβέντα με άνθρωπο, δε μιλούσαν οι άνθρωποι.
Μολις βγήκαμε μου πήραν το παιδί το τύλιξαν με κουβερτα και μας είπαν θα πάμε στο νοσοκομείο, προληπτικά. Άγνωστοι μου έδειχναν φωτογραφίες στα κινητά, αν είχα δει καποιον. Νόμιζα τους εχω δει όλους η κανεναν, δεν απαντούσα, τι να έλεγα.
Δεν έχω πια σπίτι, δεν εχω αυτοκίνητο, έχω μόνο τα ρούχα μου και το κινητό που κρατούσα με το στόμα στο νερό για να επικοινωνήσω . Αλλα δε με νοιάζει.
Εχω την κόρη μου και τη μάνα μου. Ζω.
Δε μπόρεσαν όλοι. Δεν αντέχεται
Δεν περνάει. Δεν ξεχνιέται.
